Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα από τον Ιερέα του Λιμενικού

Πράξη Πρώτη: Χτυπάει η πόρτα. Ο γιατρός ανοίγει. Μπροστά του ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος, τραυματισμένος, μέσα στα αίματα. Χωρίς δισταγμό μήπως αναστατώσει το γραφείο ή λερώσει το ιατρικό κρεβάτι τον εναποθέτει εκεί.
Πράξη Δεύτερη: Ώρες μετά, ο γιατρός παραμένει δίπλα στον παθόντα. Κατά παράξενο τρόπο όμως δεν κάνει τίποτα για να περιποιηθεί τις ανοικτές πληγές του. Απλά φιλοσοφεί με ακροατή τον τραυματία. Σε αυτή την περίπτωση ο γιατρός ασκεί θεραπευτική αγωγή; Εξασκεί την επιστήμη του; Είναι άξιος της ιδιότητας του ιατρού; Ας μεταφερθούμε λιγάκι από το ιατρείο στην Εκκλησία. Κάποιος τσακισμένος
από την ζωή, απόμακρος από Θεό και ανθρώπους χτυπάει την πόρτα. Η πόρτα ανοίγει. Ο ιερέας τον καλεί να εισέλθει έτσι όπως είναι. Όπως έλεγε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αλλά όπως λέει και κάθε ιερέας. Πρέπει όμως να μείνει στην πρόσκληση αυτή; Δεν οφείλει ο ιερέας να χρησιμοποιήσει την μεταμορφωτική, την αγιαστική δύναμη της εκκλησίας του Χριστού για να θεραπεύσει τον άνθρωπο αυτό; Δεν πρέπει ο Σαύλος να γίνει Παύλος; Αν παραμείνει Σαύλος ποιο το νόημα εισαγωγής του στην Εκκλησία; Άραγε θα έχει εισέλθει ποτέ του πραγματικά στην Εκκλησία αν δε γίνει έστω προσπάθεια για την μεταμόρφωσή του αυτή;

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Ο Θεός ήρθε στη γη ως ένα ταπεινό βρέφος, όχι σε παλάτι αλλά στάβλο, όχι σε κούνια αλλά σε φάτνη. Ας προσεγγίσουμε και εμείς όπως ακριβώς είμαστε το Θείο Βρέφος. Ας χαμηλώσουμε το βλέμμα μας επάνω του. Ας πάψουμε όμως να είμαστε εγωιστικά περιχαρακωμένοι στον εαυτό μας και ας ανοίξουμε την καρδιά μας στην μεταμορφωτική και αγιαστική δύναμη της κεφαλής της Εκκλησίας μας. Ας κάνουμε την καρδιά μας φάτνη για το Χριστό. Καλά Χριστού – γεννα.